ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΓΛΥΚΩΝ ΝΕΡΩΝ

Του Χρίστου Θ. Παπαδημητρίου

Δικηγόρου ε.τ.

                            Μεσολόγγι,  24-5-2021

       Προ ημερών στα Γλυκά Νερά Αττικής διαπράχτηκε ένα από τα στυγερότερα εγκλήματα των τελευταίων 10ετιών.

       Η Ελληνική κοινωνία έχει συγκλονισθεί από την βαρβαρότητα των δραστών, πρωτοφανής στα ποινικά χρονικά της χώρας μας.

       Οι εικόνες που μας έδειξαν τα Μ.Μ.Ε. για την βαναυσότητα τελέσεως του εγκλήματος, ήσαν φρικιαστικές και αφόρητες.

       Καταστράφηκε μία οικογένεια νέων ανθρώπων, στο λαμπρό ξεκίνημα μιας αξιοπρεπούς και δημιουργικής ζωής, για μερικές χιλιάδες ευρώ που αναζητούσαν οι στυγεροί εγκληματίες.

       Είναι μεγάλη και επείγουσα ανάγκη να αποδοθεί

δικαιοσύνη το ταχύτερον δυνατόν, με αποφασιστικότητα και αυστηρή εφαρμογή των κειμένων νόμων.

       Να ερευνηθούν με κάθε λεπτομέρεια όλα τα στοιχεία, που θα συλλεγούν, να αξιολογηθούν με αντικειμενικότητα όλες οι μαρτυρίες, να μελετηθούν όλες οι κινήσεις προς κάθε κατεύθυνση, ώστε, χωρίς καθυστέρηση να συλληφθούν οι δράστες, όποιοι και αν είναι και να τιμωρηθούν παραδειγματικά, όπως αρμόζει και επιβάλλεται, λαμβανομένης υπόψη της εκβαναυσωμένης προσωπικότητός των, αλλά και για την ικανοποίηση του τρωθέντος αισθήματος δικαίου της κοινωνίας.

       Πρέπει όμως τόσον οι πολίτες, όσον και τα μέσα ενημέρωσης να δείξουν την αναγκαία ψυχραιμία στις κρίσεις, εκτιμήσεις και αξιολογήσεις του τραγικού αυτού συμβάντος, η δε Πολιτεία με τον κρατικό μηχανισμό που διαθέτει, να επιδείξει την απαραίτητη μεθοδικότητα.

       Δεν χρειάζονται ακραίες φωνές, όπως αυτές που έχουν ήδη ακουστεί περί νομιμοποιήσεως της οπλοκατοχής ή το χειρότερο, επαναφοράς της θανατικής ποινής.

              Όση φρίκη, οργή και αγανάκτηση και αν

νιώθουμε για την κτηνώδη αυτή πράξη των ανθρωπόμορφων τεράτων που την ετέλεσαν, πρέπει υπακούοντες στην λογική και τη σωφροσύνη, αλλά προ παντός στον δικαιϊκό πολιτισμό, να μη υπερβούμε τις βασικές αρχές του σύγχρονου Κράτους δικαίου και του ανθρωπισμού.

       Ασφαλώς σε μία δημοκρατία, σε μια αυτομούμενη χώρα, όπως η δική μας, πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις και όταν ακόμη αυτές είναι λανθασμένες.

       Όσοι όμως ζητούν την νομιμοποίηση της οπλοκατοχής, είναι νωπή η εμπειρία που έχουμε από άλλες χώρες, και ιδίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, που δείχνουν ότι η αδιάκριτη χρήση όπλων από τους πολίτες έχει αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα.

       Όσοι επίσης τάσσονται υπέρ της θανατικής ποινής για πράξεις ιδιαζόντως απεχθείς και για δράστες επικίνδυνους για τη δημόσια ασφάλεια, επιβαρυντικά στοιχεία που συντρέχουν στην προκειμένη περίπτωση, πρέπει να γνωρίζουν, ανεξαρτήτως των διισταμένων απόψεων επί του θέματος, ότι ορθώς η Ελληνική Πολιτεια προ πολλού έχει καταργήσει την επιβολή της θανατικής ποινής. Και τούτο κυρίως για τρεις βασικούς λόγους:

α) Η ζωή του ανθρώπου, κάθε ανθρώπου, είναι αναφαίρετο δικαίωμα και ουδείς δικαιούται, ακόμη και η Πολιτεία να την αφαιρεί.

β) Η ποινή του θανάτου είναι βάρβαρος, διαφθείρουσα τα κοινωνικά ήθη και προ πάντων ανεπανόρθωτος. Και

γ) Δεν επιτυγχάνεται με την επιβολή της θανατικής ποινής ο εκφοβητικός σκοπός, γιατί παρατηρείται ότι ο δράστης ενός εγκλήματος δεν συγκρατείται εκ της απειλουμένης στο νόμο θανατικής ποινής, αλλά εκ του φόβου της ανακαλύψεώς του.

       Το θέμα, βεβαίως, δεν ανήκει στον χώρο του παρόντος άρθρου για διεξοδική ανάπτυξη – θεωρώ όμως ότι η ισόβιος κάθειρξη, με την κυριολεκτική της έννοια, εξυπηρετεί, τόσον την αρχή του απαραβιάστου και σεβασμού της ανθρώπινης ζωής, όσον και εξασφαλίζει την έννομο τάξη και την αρμονική κοινωνική συμβίωση από έκφυλους, ανώμαλους, πορωμένους, κακούργους, αιμοσταγείς και θηριώδεις εγκληματίες.

Αρκεί μόνο όταν λέμε ισόβια κάθειρξη, να εννοούμε ισόβια. Όχι με νομοθετικές ρυθμίσεις, τύπου Παρασκευόπουλου, οι οποίες έχουν μετατρέψει τις πύλες των φυλακών σε περιστρεφόμενες, ώστε απ’ τη μία πλευρά να εισέρχονται και από την άλλη να εξέρχονται τα ανθρωπόμορφα τέρατα.

       Εν συμπεράσματι πρέπει να επισημάνω ότι το έγκλημα είναι «Ξυμφορά», όπως το χαρακτηρίζει ο Πλάτων.

Για να εξαλειφθεί όμως το έγκλημα, δεν αρκούν οι ποινές και άλλες κυρώσεις που θεσπίζονται αναγκαίως από τις πολιτείες.

       Πρέπει όλοι να καθαρίσουμε την ψυχή μας, από τα γενεσιουργά αίτια του εγκλήματος, τα οποία είναι, τα εσωτερικά πάθη, οι παρορμήσεις και τα πρωτόγονα ένστικτα.

       Τούτο δε θα το επιτύχουμε, τότε και μόνο, όταν πορευόμαστε στη ζωή με οδοδείκτη τα λόγια του Χριστού: «Πας οργιζόμενος τω αδελφώ αυτού ένοχος έσται τη κρίσει».

                                                Χ.Θ.Π.