Υπάρχουν και στη χώρα μας Πόλεις, που σεβάστηκαν τα ποτάμια τους. Εμείς στο Αγρίνιο τα μπαζώσαμε και τα πνίξαμε σα να ‘ταν εξώγαμα βρέφη. Κι όμως άλλες πόλεις, υποδεέστερες σε πληθυσμό και στην οικονομία από μας, δεν ακολούθησαν τη δική μας τακτική. Για παράδειγμα τα Τρίκαλα, η Δράμα, η Λειβαδιά και άλλες ακόμη.
Στο γνωστό πολιτικό ανέκδοτο, ο πολιτευτής τάζει στους ψηφοφόρους ενός χωριού γιοφύρι και όταν μαθαίνει ότι δεν υπάρχει ποτάμι, δεν διστάζει να υποσχεθεί: «Θα σας φτιάξω και ποτάμι»! Εμείς καταφέραμε το αντίστροφο. Φτιάξαμε γέφυρες και κόμβους και εξαφανίσαμε τα ποτάμια.
Οι αρμόδιοι τότε (επί Χούντας βέβαια) καμώθηκαν ότι θα καθάριζαν την πόλη από τα βρομόνερα. Δηλαδή «αντί να γιατρέψουν τον άρρωστο, τον έθαψαν ζωντανό» έγραψε ο συμπολίτης μας Κώστας Πατρώνης. Προφανώς για το κλείσιμο των ρεμάτων οι εργολάβοι εκείνης της εποχής έστησαν πάρτυ. Από κοντά τους πάρα πολλοί Αγρινιώτες, που συνόρευαν με τα ρέματα έτριβαν τα χέρια τους λογαριάζοντας με πόσες πιθαμές τόπο αύξησαν την ιδιοκτησία τους! Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να καταλάβουν τη λαθεμένη εκτίμησή τους. Χιλιάδες κυβικά μέτρα μπετόν έπεσαν στην πόλη και της έκοψαν την ανάσα. Έγκλημα να κλειστούν οι φυσικοί δίοδοι αερισμού, ν’ ανεβεί κι άλλο η θερμοκρασία και να μη δροσίζει καθόλου σε κανένα σημείο του Αγρινίου. Πέρα από τα παραπάνω, υποστηρίζω μετά λόγου γνώσεως ότι το Βραχώρι – η πόλη μας με τη διατήρηση των ρεμάτων, τη διευθέτηση και τη φύτευση των παράχθιων περιοχών θα ήταν μια εντελώς ξεχωριστή και πανέμορφη πόλη. Τώρα δεν θέλει… κανένας να μας δει ούτε βέβαια και μας επισκέπτεται κανείς.
Ο Θεός να βάλει το χέρι του, μην έχουμε καμιά σοβαρή πλημμύρα και πνιγούμε άνθρωποι και πόλη! Σίγουρα το Αγρίνιο, μοιραία είναι πια… η ασχημούλα του κάμπου.
