Παρότι η νομοτέλεια τηρείται απαρεγκλίτως στα πάντα, κάποια γεγονότα δύσκολα γίνονται πιστευτά. Δηλαδή, πώς να πιστέψει κανείς το χαμό του Κώστα Μαυρίκη; Κι όμως, ο Κώστας αναχώρησε για το χωρίς νόστο ταξίδι, ακολουθώντας τον αδελφό του Σπύρο. Δύο ξεχωριστοί άνθρωποι, δυο αγαπητοί φίλοι, που διέγραψαν μια λαμπρή τροχιά, όχι μόνο στην τοπική κοινωνία, αλλά και πέραν των ελληνικών συνόρων. Το ρωμαλέο παράστημά τους και το αρχαιοπρεπές ευπαρουσίαστον της μορφής τους – όπως άλλωστε και όλων των αδελφών τους – ήταν ευθέως ανάλογα προς τα ψυχικά και πνευματικά χαρίσματά τους. Η εκ φύσεως αριστοκρατική συμπεριφορά τους, η ανυπόκριτη ευγένεια και η σπάνια ευπροσηγορία τους αιχμαλώτιζαν τους πάντες. Υπεραθλητής ο Κώστας, ασύλληπτος ποδοσφαιριστής και ασυναγώνιστος δρομέας, θα μπορούσε να είχε κάνει λαμπρή καριέρα στον αθλητισμό αν είχε κάποια προώθηση από ειδικούς. Όμως, κατά τα χρόνια της εφηβείας και της νεότητάς του οι εποχές ήταν πολύ δύσκολες. Στην υπαλληλική του καριέρα διέπρεψε φτάνοντας σε υψηλά αξιώματα. Ο Σπύρος, πέρα από δεινός ποδοσφαιριστής, αξιοποίησε και το αξιοζήλευτο καλλιτεχνικό ταλέντο του στη μουσική και στη ζωγραφική. Δεξιοτέχνης κιθαρίστας και καλλικέλαδος τραγουδιστής, έκανε λαμπρή καριέρα διεθνώς. Επίσης, ικανός χειριστής του χρωστήρα άφησε αξιόλογα έργα ζωγραφικής. Παρά τις ικανότητες και τις επιτυχίες τους και οι δύο υπήρξαν άνθρωποι ακόμπαστοι και πολύ χαμηλών τόνων.
Οι αδελφοί Μαυρίκη, ο Κώστας και ο Σπύρος, αναντιρρήτως υπήρξαν πολύτιμα κοσμήματα της κοινωνίας. Με το λαμπρό πέρασμά τους απ’ τη ζωή άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους. Η γενέτειρά τους, το Αιτωλικό, δικαίως θα πρέπει να σεμνύνεται για τα εκλεκτά αυτά τέκνα της. Με τη φυγή τους από τη ζωή έμειναν φτωχότεροι η οικογένειά τους, ο τεράστιος φιλικός κύκλος τους και η κοινωνία γενικότερα. Εις τα άγια η ψυχή τους και η μνήμη τους αιωνία. Ζωή, υγεία και παρηγοριά να έχουν οι εκλεκτές φίλες, οι αδελφές τους.
Θεόδωρος Ε. Ακρίδας
