Πολυτεχνείο!

Γράφει ο Γιώργος Σολτάτος

 

Πολυτεχνείο!

Σαράντα εννιά χρόνια μετά.

Και γύρισε ο νους πίσω.

Καθισμένος στον καναπέ.Τα μαύρα μαλλιά και τα γένια άσπρα. Οι ρυτίδες βαθιές στο πρόσωπο και βαθύτερες στην καρδιά.

Το τραγούδι: ..” μα ποιό είναι εκείνο το όνειρο που βγαίνει πάντα αλήθεια και δεν αφήνει χαρακιές, στις περισσότερες καρδιές και μιά πληγή στα στήθια ..”

Και γυρίζει ο νους πίσω!

Παντελόνι τζιν, σκληρό,ανθεκτικό!

Μπλούζα κόκκινη, πλεχτή από την Μάνα, να με προστατεύει από το κρύο !

Μην αρρωστήσω γιατί τα “βροχικά “, δεν αστειεύονται.

Μπουφάν στρατιωτικό με κουκούλα, αγορά από το Μοναστηράκι . Αρκετά ζεστό για την εποχή. Άρβυλα σκληρά ,ανθεκτικά και αυτά από το Μοναστηράκι!

Βαδίζουμε μεσημέρι Τετάρτης, στην Πατησίων με τον Χρήστο.  Η σχολή από σήμερα θα μείνει κλειστή, έγραφε η ανακοίνωση της Πρυτανείας.  Και η λέσχη;

Και αυτή κλειστή .

Αντίο φαγητό. Πάλι τηγανητό αυγό στην αρχή της Αθηνάς ή πάλι ένα σουβλάκι στην Στοά της Ομονοίας (το ψωμί τζάμπα όσο ήθελες από το κασόνι)!

Μπροστά στο Πολυτεχνείο βρήκαμε τον Χωριανό μου τον Πάνο. Φοιτητής στο Μικρό Πολυτεχνείο. Μας είπε ότι θα γίνονταν Συνέλευση στον χώρο του Πολυτεχνείου και μας κάλεσε να πάμε.  Άλλωστε σε αυτή θα συμμετείχαν φοιτητές από όλες τις σχολές της Αθήνας.

Και πήγαμε. Και μείναμε! Και βρήκα τον Νίκο, τον Ηλία, τον Βαγγέλη, την Ξανθίππη, τον Στέλιο, την Γεωργία και άλλους!

Και έφτασε το βραδάκι της Παρασκευής!

Οχτώ η ώρα άρχισαν να τσούζουν τα μάτια. Δακρυγόνα ριγμένα “ύπουλα”!

Φωτιές, να φύγουνε ψηλά με τον καπνό!

Μαντήλια βρεγμένα και δεμένα σαν μάσκες στο στόμα και την μύτη!

Κραγιόν γύρω από τα μάτια. Αυτοσχέδιες προφυλάξεις, εμπειρικές!

Πυροβολισμοί! Αφελής προστασία με το σήκωμα του γιακά! Τραυματισμοί!

Εισβολή, κυνηγητό, προσωρινή φιλοξενία στην οδό Κομνηνών.

Και ήρθε το Σάββατο.

Και ήρθε η άλλη χρονιά!

Και έπεσε η Χούντα!

Και ήρθε η “Δημοκρατία”!

Νέα όνειρα! Νέες προσδοκίες!!

Και περάσανε πολλά χρόνια!

Γιατροί, μηχανικοί, καθηγητές, υπάλληλοι, επαγγελματίες !

Τότε :

ΕΛΛΑΔΑ  –  ΚΥΠΡΟΣ  – ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ  ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ!

Τώρα:

Πέντε μέρες αγωνίας: Θα κερδίσουν οι Δημοκρατικοί ή οι Ρεπουπλικάνοι;

Τότε:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Τώρα :

Ελευθερία της οικονομικής ολιγαρχίας και της απόλυτης κυριαρχίας των “οικονομικά ” σκεπτομένων, των νομισματικών ισοτιμιών, των ελλειμμάτων και των πλεονασμάτων πρωτογενών , δευτερογενών χρεών πασών των γενεών και πάσης μπουρδολογίας , του κάθε εποχούμενου “Καθηγητή- καθοδηγητή”, του πρωινού, μεσημεριανού, απογευματινού και νυχτερινού παπαγαλισμού!!

Δημοκρατία της κάθε είδους,  “υποκλοπής “, “μεταγραφής”,”διαπλοκής “, “συναλλαγής ” , “απαξίωσης “, “απαγόρευσης ” ηλεκτρονικής “ζητιανιάς κάθε pass”

Και ιδού!

Διαβάζω ένα κείμενο που μου έστειλε η κόρη μου.

Παρουσιάζω ένα απόσπασμα:

« Το Αυγό! (διασκευή του κειμένου “Εκείνος κι εκείνος”)

ΣΟΛΩΝ: Να γίνουμε μόνο λίγο πιο κύριοι, λίγο πιο κοινωνικοί. Να μην παίρνεις κατάκαρδα τίποτα, κατάλαβες;

ΛΟΥΚΑΣ: Κατάλαβα. Αναίσθητοι. Τακτικό ωράριο… Επισκέψεις, χρόνια πολλά, τι κάνετε, πως είσθε, να σας ζήσει… Κατάλαβα.

ΣΟΛΩΝ: Εν γένει να δείχνεις τον πρέποντα σεβασμό.

ΛΟΥΚΑΣ: Σε ποιόν;

ΣΟΛΩΝ: Σε όλους.

ΛΟΥΚΑΣ: Ξέρω, ξεσκονίσματα, προηγείσθε, μα τι λέτε, ο καιρός, βεβαίως, μάλιστα, ναι, έχετε δίκιο… ΟΧΙ!

ΣΟΛΩΝ: Τι όχι;

ΛΟΥΚΑΣ: Όχι, δεν μπαίνω στο αυγό, δεν μπαίνω, ποτέ… Σκάω, Σόλων.

ΣΟΛΩΝ: Θα έχει έιρ κοντίσιον.

ΛΟΥΚΑΣ: Δεν μπαίνω. Θέλω να βλέπω.

ΣΟΛΩΝ: Θα έχει τηλεόραση.

ΛΟΥΚΑΣ: Ουρανό, δέντρα;

ΣΟΛΩΝ: Θα έχει.

ΛΟΥΚΑΣ: Ψεύτικα;

ΣΟΛΩΝ: Αληθινά, ψεύτικα, δεν ξέρω, αλλά θα έχει, θα έχει, απ’ όλα θα έχει.

ΛΟΥΚΑΣ: Θα χωράμε και οι δύο στο αυγό, Σόλων;

ΣΟΛΩΝ: Κι οι δυο; Όχι, ο καθένας θα έχει το δικό του… Και πάψε να σκέφτεσαι σαν υπανάπτυκτος.

ΛΟΥΚΑΣ: Μόνος δηλαδή; Μόνος… Όχι, Σόλων, όχι μόνος, δε γίνεται αυτό, Σόλων, δεν αντέχεται η ζωή μόνος, σε παρακαλώ, Σόλων, όχι.

ΣΟΛΩΝ: Θες να μην μπούμε; Αυτό προτείνεις;

ΛΟΥΚΑΣ: Να μην μπούμε.

ΣΟΛΩΝ: Να μείνουμε έξω;

ΛΟΥΚΑΣ: Έξω.

ΣΟΛΩΝ: Καλά, έξω… Όσο ελπίζουμε, όσο αντέχουμε, όσο μπορούμε… Έξω…»

Οι πιο πολλοί, μέσα στο αυγό του ο καθένας! Λίγοι στην “απέξω “!

Καληνύχτα στα ωραία όνειρα!

Τραγουδώντας…όπως τότε  ..

Σπασμένο καράβι να ‘μαι πέρα βαθιά

έτσι να ‘μαι

με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά

να κοιμάμαι

Να ‘ν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική

γύρω γύρω

με κουφάρι γειρτό και με πλώρη εκεί

που θα γείρω

Να ‘ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά

έτσι να ‘ναι

και τα βράχια κατάπληκτα και τ’ αστέρια μακριά

να κοιτάνε

Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές

δίχως χάρη

κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές

το φεγγάρι

Έτσι να ‘μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό

έτσι να ‘μαι

σ’ αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό

να κοιμάμαι.

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ ΩΔΗΣΙΑ –

Καληνύχτα μας.

Αγρίνιο 15 Νοέμβρη 2022!

Γιώργος Β. Σολτάτος