ΜΝΗΜΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Σπ. ΒΟΥΛΓΑΡΗ  

……….

ΧΡΙΣΤΟΥ Θ. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ,

επίτιμου δικηγόρου Μεσολογγίου

—————

       Όταν ζει κανείς στις καρδιές των ανθρώπων, ζει και όταν έχει πεθάνει, έγραψε ο Η. Κάμπελ.

       Ο αείμνηστος Νικόλαος Βούλγαρης, που έφυγε προ ημερών απ’ τη ζωή, ζει στις καρδιές όλων των Μεσολογγιτών, γιατί η διαδρομή του ως Δημάρχου της πόλεώς μας ήταν ποιοτική, αποτελεσματική και δημιουργική. Αναβάθμισε και αναμόρφωσε την εγκαταλειμμένη Ιερά πόλη με προσφορά έργου μοναδικού και αναμφισβήτητου, που θα διαιωνίζει τη μνήμη του πολύ μετά το θάνατό του. Τιμώ τη μνήμη του για το μεγάλο έργο που προσέφερε, αλλά και για τις ποιοτικές ιδιαιτερότητες που είχε η ανθρώπινη πνευματική του προσωπικότητα. Δεν λησμονούμε  το περπάτημά του, με το κεφάλι ψηλά, το βλέμμα στον Ουρανό, με σώμα ρωμαλέο υψίκορμο και ευθύκορμο. Με μια ψυχική, σωματική, ηθική δύναμη και ικανότητα να δίνει στα πράγματα του κόσμου την αληθινή τους αξία. Ποτέ δεν περιορίζονταν σε μια γωνία, δεν έσκυβε το κεφάλι, δεν χαμήλωνε το βλέμμα, δεν κατέβαζε τα μούτρα, δεν ασχολείτο με τα ευτελή και ανάξια. Ήταν πάντοτε εύθυμος, αλλά με μετριοπάθεια και σωφροσύνη. Ήταν γενναίος αλλ’ όχι υπέρ το δέον, ριψοκίνδυνος. Ευπρεπώς πάντα ενδεδυμένος φανέρωνε την έκδηλη αρχοντική του παρουσία. Ο χρόνος της αναπαύσεώς του ελάχιστος, διέρρεε σε μία έντιμη αναψυχή. Δεν δυσπιστούσε στους άλλους χωρίς λόγο, αλλ’ ούτε ήταν ευκολόπιστος, χωρίς αποδείξεις. Δεν αδιαφορούσε στο άκουσμα της γνώμης των άλλων, αλλ’ ούτε ισχυρογνώμων ήταν για να επιμένει απόλυτα στις δικές του γνώμες, γιατί είχε επίγνωση ότι δεν αποκλείεται να ήταν εσφαλμένες. Δεν άφηνε τις μικρότητες να διώχνουν τη γαλήνη και την ειρήνη από τη καρδιά του και να διαταράσσουν τη ψυχή του. Δεν θυσίαζε με κανένα τρόπο την καθαρότητα και τη γαλήνη της ψυχής του για τις ψεύτικες χαρές του κόσμου. Ανυποχώρητος και άκαμπτος όχι μόνο στις μεγάλες δυσκολίες, αλλά και σ’ αυτά τα φαινόμενα και μικρά πράγματα, γιατί από αυτά ακριβώς, όπως έλεγε, γίνονται τα μεγάλα. Τον διέκρινε σφοδρή δύναμη και θάρρος να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες και να υπερνικά τα εμπόδια.

       Είχε οριστικά κλεισμένη την πόρτα της μοιρολατρίας και έδειχνε ενδιαφέρον και ευμενή διάθεση σε εκείνους με τους οποίους ερχότανε, για οποιοδήποτε λόγο, σε επαφή.

       Μιλούσε πάντοτε με ευγένεια, άκουγε τους πάντες ευχάριστα, πρόσεχε με ενδιαφέρον ό,τι έλεγαν, ένοιωθε τη νοοτροπία τους, κατανοούσε τη ψυχολογία τους και αντιλαμβανόταν την βαρύτητα και την αξία του καθενός.

       Πάντα έλεγε ευχάριστα, ωραία και ενθαρρυντικά λόγια σε όλους εκείνους που συναντούσε στο δρόμο, ιδίως για να διευκολύνει και συνδράμει για ένα καλό έργο ή για κάτι  το εξαιρετικό.

       Θεωρούσε σημαντική προσωπική του απόλαυση και τέρψη την ενασχόληση με την επιστήμη, τη γνώση και ιδιαίτερα τη θεολογία και τη φιλολογία.

       Κατείχε άριστα την θεολογική επιστήμη που είχε σπουδάσει, την καλλιέργησε εντατικά και τη τίμησε με αντίστοιχο και εξόχου ενδιαφέροντος συγγραφικό έργο, το οποίο μας άφησε ως πολύτιμη παρακαταθήκη. Ως εμπνευσμένος επιστήμων συνδύαζε με τρόπο ευφυή διορατικότητα, επινοητικότητα, πειστικότητα και αποτελεσματικότητα σε ό,τι επεδίωκε.

       Χωρίς να περιορίζεται σε γνώσεις της ειδικότητός του, τις θεολογικές, με την πνευματική ευρύτητα και την διεπιστημονικότητα που τον διέκρινε, διεκήρυσσε την αξία της επιστημονικής γνώσης για την πρόοδο και τον πολιτισμό. Στις συζητήσεις του, που ήταν πάντα σε υψηλό και ενδιαφέρον επίπεδο, επεσήμαινε ότι οι επιστημονικές σπουδές οξύνουν την κρίση, φλέγουν τη φαντασία, διαπλάσσουν τον χαρακτήρα και παράλληλα τρέφουν το πνεύμα.

       Παρακολουθούσε με αυξημένο ενδιαφέρον τη γενική εξέλιξη των πραγμάτων της πόλεώς μας, διεπίστωνε τις αδιαφορίες και τις ανεπάρκειες στα τοπικά, αλλά και τα ευρύτερα κοινωνικά ζητήματα και όταν του δόθηκε η ευκαιρία από τη θέση του δημάρχου, προσέφερε τις ανώτερες υπηρεσίες του και το μοναδικό έργο αναβαθμίσεως και μεταμορφώσεως της πόλεώς μας.

       Στη σειρά, όμως των ωραίων, απλών, βαθειών και απόλυτα ικανοποιητικών ατομικών του απολαύσεων, κατέτασσε τις παροχές της οικογενειακής εστίας.

       Θεωρούσε την οικογένεια και το σπίτι τόπο ευλογίας, που μπορεί να δίνει σε κάθε άνθρωπο ό,τι του χρειάζεται σε κάθε στιγμή της ζωής του. Την ηρεμία και τη σιωπή, την ανακούφιση και την ενθάρρυνση, την αγάπη και την καλοσύνη, τη συμπόνοια και την κατανόηση, τη χαρά και την ευχαρίστηση. Το σπίτι και η οικογένεια, έλεγε, είναι πηγή απολαύσεων. Υπήρξε πρότυπο οικογενειάρχη. Μαζί με την ενάρετη, ευσυνείδητη, σώφρονα και αφοσιωμένη σύζυγό του, την κυρία Μαίρη, που συμβιώσανε με ακλόνητη αγάπη και αλληλοσεβασμό, πάνω από μισό αιώνα, απέκτησαν τρεις θυγατέρες υποδείγματα ήθους, τη Γεωργία, συνάδελφο δικηγόρο Αθηνών, την Ειρήνη και την Ιωάννα, καταξιωμένες επαγγελματικά και κοινωνικά. Μέσα στην αγάπη τους, την αγκαλιά, την αγάπη και τα μειδιάματα των εγγονών και δισεγγόνων του ζούσε ευτυχισμένος.

       Έτσι έφυγε ο Νίκος, με πλήρη ικανοποίηση και ευτυχία στη ζωή του.

       Χάσαμε ένα αληθινά όμορφο μυαλό, έναν εκπληκτικό επιστήμονα με πνευματική λάμψη αλλά και χιούμορ, ένα χειμαρρώδη ομιλητή που διάλεγε τις λέξεις του με μεγάλη ακρίβεια, ώστε να έχουν τον μεγαλύτερο δυνατό αντίκτυπο.

       Όμως, το έργο του και η κληρονομιά του θα συνεχίσουν να ζουν. Ελπίζω τώρα, ο Νίκος, να διασκεδάζει και να χαίρεται εκεί ψηλά ανάμεσα στη χαρά των αγγέλων, γιατί σύμφωνα με τη διδαχή του Χριστού «ουκ εστιν ο Θεός Θεός νεκρών, αλλά ζώντων», οι οποίοι «ως Άγγελοι θεού εν Ουρανοίς είσι».

       Αείμνηστε Νίκο,

       Στη μακρόχρονη πορεία σου στη Γη βίωσες τα καλά και τα άσχημα, τη γαλήνη και τη ταραχή, την επιτυχία και την αποτυχία. Σε επαίνεσαν, σε κατέκριναν, όμως κανένας δεν σε αγνόησε.

                    Καλό σου ταξίδι στην αιωνιότητα.