Του Θ.Ε. Ακρίδα , Μουσικολόγου
Είναι γνωστή η δημοκρίτεια φράση: «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος». Επίσης είναι γνωστή και η έφεση (το πάθος θα έλεγα) της ελληνικής φυλής για την ποίηση, τη μουσική, το τραγούδι και το χορό. Γ’ αυτά τα τελευταία υπάρχουν πολλές και σαφείς επιβεβαιώσεις, από τις οποίες ενδεικτικά αναφέρω μόνον δύο. α’) Του πρωτοκορυφαίου ποιητή Ομήρου: «Γλέντια κιθάρες και χοροί ειν’ η ζωή μας πάντα» (Οδύσσεια Θ’ 248-49) και β’) της Γερμανίδας εθνομουσικολόγου, Anne Marie Neubecker, που γράφει: «Η μουσική, το τραγούδι και ο χορός ήταν στο αίμα των Ελλήνων» (Η μουσική στην Αρχαία Ελλάδα, σελ. 65).
Την ευκαιρία για εορταστική πανδόχευση μας την έδωσε και φέτος στις 22 του Φλεβάρη ο Σύλλογος «Λιάρος», ενώ τη μουσική πανδαισία μας τη χάρισε ο κορυφαίος ερμηνευτής των δημοτικών μας τραγουδιών, ο αγαπητός μου Παναγιώτης Λάλεζας με το ολιγομελές, αλλά αμιγώς παραδοσιακό μουσικό σύνολο των εκλεκτών συνεργατών του.
Για την ξεχωριστή καλλιφωνία, τη φυσική και αβίαστη φωνητική ευστροφία, την παραδοσιακή έκφραση, αλλά και την ευαισθησία και την προσήλωση προς τα παραδεδομένα και καθιερωμένα του μεγάλου ερμηνευτή Παναγιώτη Λάλεζα, έχω ξαναγράψει. Όμως, ευφροσύνως διαπίστωσα ότι και οι νέοι σε ηλικία εκλεκτοί συνεργάτες του δεν υπολείπονταν σε απόδοση και καλλιτεχνική αξία.
Ικανοποιητικά απέδωσε και η νεαρή τραγουδίστρια Χριστίνα Τσουραπούλη, η οποία είναι – μάλλον – νέα και ανερχόμενη στο χώρο. Βέβαια, εντείνοντας τις προσπάθειές της και εμπλουτίζοντας το ρεπερτόριό της, κυρίως στα νησιώτικα με τα μνημειώδη της αείμνηστης Αιμιλίας Χατζηδάκη, αλλά και της Γεωργίας Μηττάκη, της Ρίτας, της Ρόζας κ.ά., σίγουρα θα έχει καλό μέλλον.
Σπουδαίος ο κλαριντζής Τίμος Ντέμος, με εύψυχο και γλυκό φύσημα, καθαρώς ελληνικό ηχόχρωμα, καταπληκτική ευχέρεια δακτύλων και άψογο συνδυασμό γλώσσας – δακτύλων, με μετρημένες ατάκες και (επί τέλους άκουσα) χρήση της όλης φθογγικής έκτασης του οργάνου πλέον των τριών οκτάβων. Ακόμα, τέλεια γνώση και απόδοση κλασσικών σκοπών της παραδοσιακής μας δημοτικής μουσικής.
Καταπληκτικός και ο βιολιτζής Βασίλης Αθανασιάς, με ασύλληπτη άνεση στα δάκτυλα και αρκετά «πλατιά» δοξαριά, με ηχόχρωμα καθαρώς βιολιστικό και όχι «κλαρινοβιολίστικο» και επί πλέον ανεξάντλητο ρεπερτόριο.
Αντάξιος των προηγούμενων και ο λαουτιέρης Πάνος Μήτσος. Μετρημένος στις εναλλαγές των συγχορδιών (ακόρντα) και θετικότατος στα «τέμπα» του, εμψύχωνε και στήριζε τα όργανα της μελωδίας.
Ο γνωστός δεξιοτέχνης της φλογέρας και των κρουστών, Αντρέας Νιάρχος μας κατασυγκίνησε με την απόδοσή του στον ποιμενικό σκοπό (τζαμάρα – σκάρο – ντόϊνα) με την μαγική φλογέρα του. Επίσης μας ξεσήκωσε για χορό με τον ενθουσιώδη χειρισμό των κρουστών του.
Γενικώς ήταν ένα άρτιο, κλασικό και καλοσυντονισμένο μουσικό συγκρότημα, με ανεξάντλητο ρεπερτόριο δημοτικών σκοπών και τραγουδιών, τα οποία απέδιδε με απόλυτο σεβασμό προς τις παραδοσιακές τους μελωδίες. Και είναι μεγάλο ευτύχημα το γεγονός ότι νέοι καλλιτέχνες στρέφονται προς τη γνήσια παράδοση. Είναι ακριβώς, «Τα ενθαρρυντικά σημεία», που γράφω αναλυτικώς στο κεφ. 20 της νεοεκδοθείσας πραγματείας μου με τίτλο: «ΤΑ ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΜΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥΣ». Στις νεοφανείς διαστρεβλώσεις και παραφθορές, που υφίστανται οι μουσικές μας παραδόσεις από ανεύθυνους, άσχετους και μωροφιλόδοξους εμποράκους, ανθίσταται σθεναρώς το αλάνθαστο μουσικό αισθητήριο του λαού μας. Μέσα από τα σπλάγχνα του λαού μας ξεπετάγονται πηγαία ταλέντα, τα οποία ενστικτωδώς εκφράζουν τα γνήσια, τα ορθά και τα παραδεδομένα. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω και τις έκτακτες συμμετοχές στην ορχήστρα των τριών εφήβων, ερασιτεχνών μεν, αλλά με καταπληκτικό χειρισμό στο νταούλι, στη φλογέρα και στο τουμπελέκι. Είναι άλλη μια περίτρανη απόδειξη της καλλιτεχνικής φύσης της φυλής μας.
Αγαπητοί μου φίλοι, σας αξίζει κάθε έπαινος. Να είστε πάντα καλά όλοι σας και να τηρείτε πάντα το: «Στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις».
Θ.Ε.Α.
