Η Ανάσταση του Χριστού είναι ιστορικότατο γεγονός. Και είναι το μοναδικό γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας, που τότε είχε συμβεί και συνεχίζουμε εμείς να το ψηλαφούμε και σήμερα. Γιατί δεν στηρίζεται μόνο στην αναφορά των μαθητών ή των ιστορικών της εποχής που γράφουν γι’ αυτό το γεγονός, αλλά και στην όλη λογική εξερεύνηση του θέματος που οδηγεί αδιαμφισβήτητα στην αλήθεια του γεγονότος της Αναστάσεως.
Πρώτα – πρώτα έχουμε εμφανίσεις του Χριστού για τις οποίες μιλάει ο ιστορικός Ιώσηπος. Έχουμε 10 εμφανίσεις οι οποίες περιγράφονται στα Ευαγγέλια και δεν είναι λογικό όλους αυτούς τους ανθρώπους που είδαν τον Χριστό να τους καταλογίσουμε ότι έχουν παραπλανηθεί.
Αναφέρω αυτές τις εμφανίσεις του Χριστού. Την πρώτη φορά όταν συνάντησε τη Μαρία τη Μαγδαληνή μετά την Ανάσταση. Δεύτερη, όταν παρουσιάστηκε στις Μυρόφορες, την τρίτη όταν παρουσιάστηκε σε δύο μαθητές που πήγαιναν στο χωριό Εμμαούς. Μια τέταρτη, εμφανίστηκε στον Απόστολο Πέτρο. Η πέμπτη έγινε το ίδιο βράδυ μπροστά στους μαθητές, που έλειπε ο Θωμάς. Η έκτη έγινε οκτώ μέρες αργότερα όταν παρουσιάστηκε στους έντεκα μαθητές όταν ήταν μαζί τους και ο Θωμάς. Η έβδομη ήταν όταν παρουσιάστηκε στην Τιβεριάδα και έφαγε μπροστά στους επτά Αποστόλους. Η όγδοη όταν παρουσιάστηκε στο όρος της Γαλιλαίας στους έντεκα μαθητές και σε πεντακόσιους άλλους. Η ένατη όταν παρουσιάστηκε στην Βηθανία και σε όλους τους Αποστόλους. Η δέκατη όταν εμφανίστηκε στον Απόστολο Ιάκωβο. Έχουμε λοιπόν μια τέτοια βεβαιότητα η οποία είναι συγκλονιστική και θα είναι παράλογο να την αμφισβητήσει κανείς. Εδώ δεν αναφερόμαστε σε ένα ή δύο άτομα, αλλά το λιγότερο σε πεντακόσιους ανθρώπους. Είναι παραλογισμός να πιστέψει κανείς ότι και οι πεντακόσιοι αυτοί άνθρωποι έπεσαν θύμα πλάνης;
Μετά έχουμε μια αποκαλυπτική παρουσία του Χριστού στον Απόστολο Παύλο. Ο Απόστολος Παύλος δεν ήταν μαθητής του, ήταν διώκτης του. Πήγαινε μάλιστα από τα Ιεροσόλυμα στη Δαμασκό για να συλλάβει τους χριστιανούς με ένταλμα των Γραμματέων και Φαρισαίων.
Μπορεί να υποθέσουν μερικοί ότι όλες αυτές οι μαρτυρίες δεν ήταν παρά φαντασίες, απότοκα της αγαπητικής διάθεσης των αποστόλων προς το πρόσωπο του Χριστού.
Αντίθετα, οι μαθητές είχαν απογοητευθεί πολύ από το σοκ της Σταυρώσεως και δυσκολεύτηκαν να δεχθούν ότι ο Χριστός Αναστήθηκε. Όταν ήρθαν οι Μυροφόρες και τους είπαν ότι αναστήθηκε ο Χριστός, τις θεώρησαν τρελές και ότι αυτά που λένε, είναι γυναικείες φλυαρίες… Τι να πούμε όμως και για τον Απόστολο Παύλο; Ο Απόστολος Παύλος δεν είχε καμιά τέτοια αγαπητική διάθεση. Απεναντίας η διάθεσή του ήταν αρνητική και έντονα εχθρική απέναντι στον Χριστό. Και «Έπνεε μένεα» κατά των χριστιανών. Εκεί λοιπόν στον δρόμο προς την Δαμασκό κάνει γνωστή την παρουσία του ο Χριστός στον Παύλο λέγοντας του, «Σαούλ Σαούλ τι με διώκεις, είναι πολύ οδυνηρό να λακτίζεις πάνω σε καρφιά. Του λέει ο Απόστολος Παύλος ποιος είσαι, Κύριε; Εγώ είμαι ο Χριστός, τον οποίο εσύ καταδιώκεις… Και έτσι, από διώκτης γίνεται χριστιανός. Φυσικά, όπως η επιστήμη παραδέχεται, θα έπρεπε ο Απόστολος Παύλος αφού είχε αυτή την ενδιάθετη αρνητική διάθεση προς τον Χριστό την ώρα του “παραληρήματός” του, να έβγαιναν από το υποσυνείδητο του όλες οι απωθημένες καταστάσεις εναντίον των χριστιανών. Γιατί, αυτή ήταν η διάθεσή του, αρνητική και εχθρική κατά των χριστιανών. Και μάλιστα λέει ο ίδιος ότι ήταν “Εβραίος εξ Εβραίων, κατά το γένος Φαρισαίος”. Και μάλιστα φανατικός πολύ σκληρός εναντίον της εκκλησίας, όπως γράφει ο ίδιος “εδίωξα την εκκλησία του Χριστού”.
Οι μάρτυρες συνεπώς, της Αναστάσεως είναι αξιόπιστοι μάρτυρες. Δεν αμφισβητεί κανείς την αξιοπιστία τους, η οποία θεμελιώνεται: πρώτο, στο αιφνίδιο της μεταστροφής τους. Κατευθείαν από την απιστία στην πίστη. Δεύτερο, στο ισχυρό της πίστεώς τους. Ουδεποτε εταλαντεύθηκαν στην πίστη τους οι Απόστολοι. Και τρίτο, μια συνεχής πίστη σε όλη τους τη ζωή στο πρόσωπο του Χριστού. Γιατί ποιο κέρδος θα τους ανάγκαζε να πουν ψέματα ή να αφήσουν όλα τα συμφέροντά τους για να κηρύξουν την Ανάσταση του Χριστού; Που είναι το κέρδος τους στις βρισιές, στα χτυπήματα, στις φυλακίσεις, στον κίνδυνο της ζωής τους; Κέρδος είναι τα βάσανα και οι κίνδυνοι; Πώς είναι δυνατό να τα αρνηθούν όλα για ένα απλό άνθρωπο; Ποιος χαρίζει σ’ έναν άνθρωπο τα πάντα και αυτή τη ζωή του ακόμη για να εισπράξει διωγμούς, φυλακίσεις, βασανιστήρια και στο τέλος θάνατο; Οι μαθητές αγαπούσαν τον Χριστό όταν ζούσε μαζί τους. Όταν όμως παραδόθηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, τον αρνήθηκαν, ο Πέτρος μάλιστα τον αρνήθηκε με όρκο και αποχωρίστηκαν από κοντά του. Με ποιο θάρρος και με ποια δύναμη θα έδειχναν παρρησία και ανήκουστη τόλμη, αν ο αρχηγός τους παρέμενε νεκρός στον τάφο; Πώς απόκτησαν τέτοιο θάρρος αυτοί που πριν από λίγο διάστημα δείλιασαν στη φωνή μιας υπηρέτριας; Πώς αυτοί που πριν από λίγο τον αρνούνταν και αναθεμάτιζαν τον εαυτό τους, συνέβη ύστερα, ξαφνικά να αγαπήσουν τον Ιησού μέχρι θανάτου; Πώς οι πρώην φιλοτομαριστές και τρέμοντες στον θάνατο, αρνήθηκαν ύστερα την ζωή τους για χάρη του Χριστού; Πως αυτοί που μέχρι προ ολίγου πίστευαν ότι εξαπατήθηκαν από τον Χριστό και τον θεωρούσαν πλέον απλό άνθρωπο όπως τους άλλους, πως πείστηκαν ότι είναι Θεός… ;
Γράφει ο ιερός Χρυσόστομος. «Όταν σας λένε ότι δεν ανέστη ο Χριστός να τους ρωτάτε, ποιος τα Κατόρθωσε όλα αυτά που μέχρι σήμερα συμβαίνουν στην Εκκλησία; Ο νεκρός; Αλλά υπήρξαν τόσοι νεκροί και κανένας δεν έκανε τέτοια πράγματα. Λέτε ότι ήταν μάγος και γοήτευε τα πλήθη; Πολλοί, όμως, παρουσιάστηκαν και μάγοι και απατεώνες και λαοπλάνοι, όλοι τους όμως έχουν σιγήσει και δεν υπάρχει απομεινάρι τουςπουθενά, αλλά, εξαφανίστηκε μαζί με τη ζωή τους και η μαγική τους τέχνη. Τα θαύματα όμως του Χριστού όχι. Γιατί από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα στο όνομά του γίνονται θαύματα. Και είναι πολύ φυσικό αυτό, διότι όσα θαύματα εγίνονταν δεν εγίνονταν με απάτες, αλλά με την θεϊκή του δύναμη γι’ αυτό και δεν καταλύονται». Για ποιο λόγο λοιπόν θα κήρυτταν ότι αναστήθηκε αν δεν είχε αναστηθεί; Επειδή τον αγαπούσαν, θα πουν μερικοί. Το φυσικό όμως είναι να τον μισούν, αφού τους εξαπάτησε και τους πρόδωσε και τους απομάκρυνε από τα σπίτια και τους γονείς και από όλα και ερέθισε εναντίον τους όλο το έθνος των Ιουδαίων.
Το μεγαλύτερο όμως επιχείρημα που δεν υποψιάζονται οι λογικοκράτες, οι ορθολογιστές ή τέλος πάντων όσοι αμφισβητούν αυτά τα γεγονότα είναι το επιχείρημα του κενού τάφου. Σταυρώθηκε ο Χριστός. Ετάφη ο Χριστός. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι έστειλαν ανθρώπους να σφραγίσουν τον τάφο και ζήτησαν φρουρά από τον Πιλάτο (μη τυχόν τους φύγει ο νεκρός). Και επήραν την φρουρά που ζήτησαν. Γιατί, είπαν οι ίδιοι, μήπως έρθουν και τον κλέψουν και πουν ότι αναστήθηκε, διότι αυτός ο πλάνος είπε ότι θα αναστηθεί την τρίτη μέρα (τους έτρωγε βλέπετε το σαράκι της Αναστάσεως του Χριστού, (Ματθ. κεφ. 19, στιχ. 17 – 19). Βάλανε λοιπόν φρουρά. Σφράγισαν και τον τάφο. … Και την τρίτη μέρα ο τάφος είναι ανοικτός. Ο τεράστιος λίθος που δεν μπορούσε κανείς να τον μετακινήσει είναι κυλισμένος δίπλα από την είσοδο του τάφου. Οι στρατιώτες τρομοκρατούνται, και φεύγουν. Έρχονται οι μυροφόρες γυναίκες και βλέπουν τον άγγελο να τους λέει ότι Αναστήθηκε ο Χριστός! Κοιτάξτε (ουκ έστιν ώδε) δεν είναι εδώ. Βρήκαν λοιπόν το «σουδάριο» (τα ρούχα της ταφής) έτσι όπως τον είχαν προετοιμάσει την ημέρα της ταφής του, μόνο που έλειπε το σώμα του Χριστού. Πρέπει εδώ να επισημάνω ότι έτσι όπως είναι γυμνό το σώμα του νεκρού, οι Ιουδαίοι μέχρι και σήμερα τυλίγουν επιμήκεις κορδέλες γύρω από το σώμα (έτσι όπως σπαργανώνουμε τα νήπια) βουτηγμένες σε αλόη και σμύρνα που είναι πολύ κολλητικές αρωματικές ουσίες μέχρι να γίνει ένα παχύ στρώμα γύρω από το σώμα του νεκρού. Για τον Χριστό χρησιμοποιήθηκαν εκατό κιλά αρωματικής σμύρνας. Βρήκαν λοιπόν οι Απόστολοι τα ρούχα της ταφής του Χριστού σε τέτοιο σχήμα έτσι όπως γλιστρά (αφήνει) η χρυσαλίδα το κουκούλι του μεταξοσκώληκα. Αν λοιπόν έκλεβαν το σώμα του Χριστού θα αφήναν εκεί τα Σουδάρια; Δεν θα έπαιρναν μαζί τους το σώμα όπως ήταν τυλιγμένο, για να κερδίσουν χρόνο ώστε να μην τους πιάσουν οι φρουροί; Και πώς πήραν μόνο το σώμα, αφήνοντας τα σουδάρια, αφού οι κορδέλες έγιναν ένα με το σώμα του Ιησού λόγω των κολλητικών ουσιών που χρησιμοποιήθηκαν στην ταφή; Πως γλίστρησε από μέσα ο Χριστός; Λέει κάπου ο φιλόσοφος Ιουστίνος προς τους Ιουδαίους: Τι αξιόπιστοι μάρτυρες είστε όταν λέτε ότι εμείς κοιμόμασταν και ήρθαν και τον έκλεψαν οι μαθητές του και δεν πήραν είδηση οι φρουροί; Πώς τον έκλεψαν χωρίς να κάνουν θόρυβο; Θα χρειαζόταν πάνω από πέντε ανθρώπους για να μετακυλισθεί η πέτρα που σφράγιζε τον τάφο. Τους λέει λοιπόν ο Ιουστίνος ότι με όλα αυτά που λέτε, διαψεύδετε μόνοι σας τον εαυτό σας και η αξιοπιστία σας δεν είναι καθόλου σεβαστή.
Για την Ανάσταση του Χριστού μας μιλούν ο Ιώσηπος, ο Τάκιτος, ο Φίλωνας, ο Πλίνιος ο Νεότερος κ.α. Και αυτές είναι σημαντικές μαρτυρίες γιατί αναφέρονται στην Ανάσταση του Χριστού και στην αλματώδη εξάπλωση των χριστιανών σε λίγο χρονικό διάστημα. Αποδεικνύεται δε ιστορικά ότι ήσαν εχθρικά διακείμενοι προς τον Χριστό. Ο Πλίνιος ο νεώτερος ήταν έπαρχος στην Μικρά Ασία και τυραννούσε τους χριστιανούς, όπως γράφει στην επιστολή του προς τον Τιβέριο (επιστ. Χ. 96).
Και μόνο, όμως, με το στοιχείο της πίστης μπορούμε να προσεγγίσουμε και να κάνουμε βίωμα την ανάσταση του Χριστού. Πιστεύω, όμως, ότι στους καλοπροαίρετους ερευνητές ή αναγνώστες τα στοιχεία που παραθέσαμε θα τους προβληματίσουν και ίσως τους οδηγήσουν σε μεγαλύτερη έρευνα. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος του Χριστού: «Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύοντες» που είπε στον Θωμά. Όποιος πιστεύει χωρίς να δει με τα μάτια του και δεν ζητά να πιάσει με τα χέρια του (όπως επέμενε ο Θωμάς) είναι μακάριος και καλότυχος πιο πολύ από εκείνον που είδε τον Χριστό με τα μάτια του. Έτσι άλλωστε πίστεψαν όλα τα μέλη της Εκκλησίας, τα μετά την σταύρωση του Χριστού, μέχρι σήμερα. Λέει ο Απόστολος Παύλος, «πίστης είναι έλεγχος πραγμάτων μη βλεπομένων». Δηλαδή πίστη είναι απόδειξη πραγμάτων που δεν βλέπονται με τα σωματικά μας μάτια. Συμβαίνει όμως πάντοτε η πίστη να γεννά μέσα στην ψυχή του ανθρώπου τέτοια πληροφορία για τα πράγματα που δεν βλέπονται, ώστε είναι σαν να τα έβλεπε ο άνθρωπος, σαν να το “άγγιζε” με τα μάτια του, σαν να τα αντιλαμβανότανε με τα σωματικά του μάτια. Η πίστη μας πληροφορεί γι’ αυτά που δεν βλέπονται, γι’ αυτά που δεν εμπίπτουν στις αισθήσεις μας. Η πίστη είναι μια όραση πέρα από την όραση, είναι μια αφή πέρα από την αφή, είναι μια πνευματική γεύση πέρα από την υλική γεύση. Όσο πιστεύει κανείς, τόσο αποκαλύπτεται ο Θεός και λύει απορίες τις οποίες δεν μπορεί κανείς να μας λύσει. Διερωτώνται όμως πολλοί, δεν ήταν αρκετά η ζωή, η διδασκαλία, τα θαύματα, ο σταυρικός θάνατος του Χριστού;
Αλίμονο αν δεν γινόταν. Την απάντηση την δίνει ο Απόστολος Παύλος στην πρώτη προς Κορινθίους Επιστολή στο 15ο κεφάλαιο. Λέει «εάν ο Χριστός δεν απέθανε και δεν ανεστήθη, ματαία η πίστης ημών, κενόν άρα (άδειο) επομένως το κήρυγμα ημών». Η Ανάσταση φανερώνει την αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο. Εάν δεν γινόταν η Ανάσταση, ο άνθρωπος δεν θα είχε την σιγουριά της λύτρωσης. Πολλοί υποστηρίζουν πως λυτρώνεται ο άνθρωπος όταν πεθάνει, διότι η ψυχή του πάει σε άλλο σώμα και αυτό γίνεται πολλές φορές μέχρι να “καθαρισθεί” από τις αμαρτίες του. Και ερωτώ, γιατί χρειάζεται να γίνει αυτό αφού υπάρχει η μετάνοια (η συγγνώμη) και συγχωρεί ο Θεός τις αμαρτίες μας. Δεν χρειάζεται λοιπόν όλη αυτή η διαδικασία, είναι χωρίς σκοπό. Υπάρχουν επίσης μερικοί που ανιστόρητα και κακόβουλα διατυπώνουν την άποψη ότι στην περίπτωση του Χριστού έγινε νεκροφάνεια.
Ένας σύγχρονος Γέροντας απάντησε ως εξής: Είναι πολύ ευκολόπιστοι όσοι τα δέχονται αυτά και πρέπει να παραδεχθούν ότι δέχονται ή σκέφτονται τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα τα πιο αντιφατικά γεγονότα, με μοναδικό σκοπό να αρνηθούν το θαύμα. Όχι, δεν έγινε νεκροφάνεια. Πρώτα – πρώτα έχουμε την μαρτυρία του Ρωμαίου Κεντυρίωνος που λέει στον Πιλάτο ότι «ήδη τέθνηκε, ο εσταυρωμένος». Έπειτα, φαντάζεστε κάποιον, να έχει υποστεί όσα έπαθε ο Χριστός και τρεις ημέρες μετά να του συνέβαινε νεκροφάνεια; Θα έπρεπε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα να του παρέχουν μεγίστη ιατρική φροντίδα για να μπορεί να ανοίγει τα μάτια του και όχι να περπατά και να συζητά, σαν να μη του συνέβη τίποτε, όπως ακριβώς έγινε μετά την Ανάσταση Του. Όσο γι’ αυτούς που πιστεύουν ότι έγινε νεκροφάνεια ας τους υποβάλουμε στο μαρτύριο του Χριστού, να τους μαστιγώσουμε, να τους φραγγελώσουμε (και ξέρετε τι σημαίνει φραγγέλιο, δερμάτινες λουρίδες που στην άκρη τους είναι στερεωμένα κομμάτια από σπασμένα κόκαλα) να τους φορέσουμε αγκάθινο στεφάνι, να τους σταυρώσουμε, να τους δώσουμε χολή και ξύδι, να τους λογχεύσουμε την πλευρά, να τους βάλουμε στον τάφο, κι αν αναστηθούν τότε μπορούμε να το συζητήσουμε. Είναι και κάποιοι που υποστηρίζουν ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός.
Όλοι οι άπιστοι εκεί σκάλωσαν. Το ψαροκόκαλο που κάθισε στον λαιμό τους και δεν μπορούν να το καταπιούν είναι αυτό ακριβώς. Το ότι ο Χριστός είναι και Θεός. Αλλά εάν ο Χριστός δεν είναι Θεός, τότε πρόκειται για την απαισιότερη μορφή της ιστορίας, για ένα απατεώνα ολκής. Για σκεφτείτε πόσα εκατομμύρια ανθρώπων θυσίασαν τα πάντα για χάρη του, ακόμη και αυτή τη ζωή τους. Ποιος άνθρωπος όσο μεγάλος, όσο σπουδαίος και αν ήταν θα άξιζε αυτή τη μεγάλη προσφορά και θυσία; Ο Χριστός και μόνο το άξιζε γιατί είναι ο μόνος Θεός και Σωτήρας του κόσμου. Παρά ταύτα και σήμερα δεν είναι λίγοι αυτοί που αρνούνται τη θεότητα του Χριστού. Την αρνούνται γιατί είναι θέμα ηθικής, καθαρής ζωής. Ακριβώς επειδή ο αναστημένος Χριστός είναι και κριτής. Ο φιλόσοφος και μαθηματικός Λάϊμπιντς πολύ εύστοχα παρατηρεί «αν η γεωμετρία ανάμεσα στα θεωρήματά της είχε και ορισμένα που μιλούσαν για τα πάθη του ανθρώπου, πολλοί θα ήσαν αυτοί που θα αρνούνταν τα πορίσματά της». Ακριβώς επειδή μας πονάει σε θέματα ηθικής, γι’ αυτό τον αρνούμαστε!…. πρέπει άπαντες να συνειδητοποιήσουν ότι ο Χριστός είναι ο Αληθινός Θεός, ο Σωτήρας του κόσμου και όχι μόνο το κέντρο του Κόσμου, αλλά και ο Κύριος του κόσμου.
