της Καλλιόπης ΜΥΡΙΣΙΩΤΗ
Σήμερα Κυριακή 30 Μαρτίου, στην ιστορική πόλη του Μεσολογγίου, στον Ιερό Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα, τελέστηκε το καθιερωμένο μνημόσυνο στη μνήμη του Χαρίλαου Τρικούπη, μιας από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Η στιγμή αυτή, βαθιά συμβολική, αποτελεί κάθε χρόνο ευκαιρία για τιμή και αναστοχασμό στη συμβολή του μεγάλου πολιτικού στην Ελλάδα.
Ο Δήμαρχος Μεσολογγίου, κ. Διαμαντόπουλος, προσήλθε νωρίς στην εκκλησία και παρέστη στην τελετή, συνοδευόμενος όμως μόνο από δύο μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου. Η περιορισμένη αυτή παρουσία μου προκάλεσε αίσθηση και εύλογα ερωτήματα. Πού ήταν οι υπόλοιποι αυτοδιοικητικοί, νυν και πρώην; Πού ήταν όσοι διακηρύσσουν τη σημασία της ιστορικής κληρονομιάς της Ιερής Πόλης του Μεσολογγίου;
Η έλλειψη ευρύτερης συμμετοχής εκπροσώπων της τοπικής αυτοδιοίκησης σε μια τόσο σημαντική εκδήλωση δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Μάλιστα, είχε προηγηθεί σχετική ανακοίνωση από τον Δήμο, γεγονός που αποκλείει το ενδεχόμενο άγνοιας. Είναι, άλλωστε, γνωστό πως το μνημόσυνο τελείται κάθε χρόνο, αποτελώντας αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορικής μνήμης του τόπου.
Η απουσία πολιτικών και αυτοδιοικητικών προσώπων από μια τόσο σημαντική στιγμή γεννά προβληματισμό. Είναι αναγκαίο να αναλογιστούμε αν η ιστορική μας κληρονομιά αποτελεί πραγματικά προτεραιότητα ή αν περιορίζεται σε ευκαιριακές αναφορές. Η τιμή σε μεγάλες προσωπικότητες, όπως ο Χαρίλαος Τρικούπης, δεν είναι μόνο θέμα συμβολισμού, αλλά και απόδειξη σεβασμού προς την ιστορία και τις αξίες που διαμόρφωσαν τον τόπο μας.
Εγώ, ως δημοσιογράφος, επέλεξα να μεταβώ στο Μεσολόγγι προκειμένου να παρακολουθήσω την τελετή. Ωστόσο, αποφάσισα να μην φωτογραφήσω και να μην αποτυπώσω την εικόνα της έλλειψης των αυτοδιοικητικών, επιλέγοντας αντ’ αυτού να εκφράσω τη σκέψη μου μέσα από αυτό το κείμενο.
Ελπίζω ότι η επόμενη χρονιά θα βρει την τοπική αυτοδιοίκηση πιο συνειδητοποιημένη και παρούσα σε τέτοιες στιγμές που αναδεικνύουν τη βαρύτητα της ιστορικής μνήμης του Μεσολογγίου.
