Κύριε Θάνατε
συμμαθητή του φόβου,
όταν έρθεις πιο κοντά
στο πνεύμα μου
θα γίνω έλικας του ήλιου.
Ένας ανώνυμος άνεμος,
ένα απελεύθερο στρουθίο.
Κράτησε για πάρτη σου
τα συμπαθητικά σκουπίδια μου.
Αυτά που πήγαν κατά καιρούς
πέρα-δώθε, πάνω-κάτω,
δεξιά κι αριστερά
και τελικά μ’ έκαναν
ασώματο ουρανό
σε μύρια νεφελώματα.
Έφταιγε η ηλικία του φεγγαριού
κι αυτή η αναθεματισμένη
ευαισθησία μου στις πορφυρές ψυχές.
Άναψε τώρα κεριά.
Γιάννης Καραμητσόπουλος
Από τη συλλογή: “35 νυχτερινά επεισόδια”. (“ΙΒΥΚΟΣ” 2006).
Σήμερα κλείνουν 14 χρόνια που έφυγε πολύ πρόωρα, μόλις 46 ετών, από τη ζωή “ο πιο αξιόλογος γηγενής Αγρινιώτης ποιητής των τελευταίων δεκαετιών”. Έτσι τον είχε χαρακτηρίσει ο αείμνηστος Αγρινιώτης συγγραφέας Θ.Μ.Πολίτης. Έφυγε, αφήνοντας ανολοκλήρωτο το σπουδαίο του ποιητικό έργο.
Ο Γιάννης Καραμητσόπουλος γεννήθηκε στο Αγρίνιο στις 5 Ιανουαρίου του 1965. Μεγάλωσε στην καρδιά της πόλης, στην οδό Γοργοποτάμου, όπου και μέχρι πριν λίγα χρόνια έστεκε το πατρικό του σπίτι.
Ήταν το δεύτερο παιδί του Δημήτρη (Τάκη) Καραμητσόπουλου, λογιστή Γεωργικών Συνεταιρισμών, και της Σταυρούλας Καραμητσοπούλου το γένος Ασπρογιάννη.
Το 1989, σε ηλικία μόλις 24 ετών, πρωτοδημοσίευσε έργα του στο περιοδικό «Εμβόλιμον». Ακολούθησαν δημοσιεύσεις ποιημάτων, κριτικών σημειωμάτων και άρθρων του πολιτιστικού περιεχομένου σε λογοτεχνικά περιοδικά, όπως: Η Λέξη, Περίπλους, Ελίτροχος, Παρουσία, Φιλολογική Πρωτοχρονιά, Νουμάς κ.α., αλλά και σε εφημερίδες και περιοδικά της πόλης του Αγρινίου όπως ο Αραμπάς, το Αρχείο Αγρινίου, η Αναγγελία, η Φάκα κ.α.
Το 1993 έκανε την επιμέλεια και έγραψε τον πρόλογο της Ανθολογίας Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών (αφιερωματικό τεύχος του περιοδικού Εμβόλιμον).
Έχει λάβει μέρος ως σύνεδρος, σε λογοτεχνικά συμπόσια και συνέδρια και ως εισηγητής της κριτικής επιτροπής σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.
Ποιήματά του έχουν ανθολογηθεί σε πανελλήνιες ποιητικές ανθολογίες, έχουν απαγγελθεί από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς της Ελλάδας και της Κύπρου, έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα γαλλικά και έχουν μελοποιηθεί.
Ήταν μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ένωσης Αιτωλοακαρνάνων Λογοτεχνών (υπήρξε για μια θητεία αντιπρόεδρος του Δ.Σ.), ενώ συμμετείχε ενεργά και στον Φιλολογικό και Λογοτεχνικό Όμιλο Αγρινίου Κωνσταντίνος Χατζόπουλος.
Τίτλοι των δημοσιευμένων ποιητικών του συλλογών είναι οι εξής:
- Πορφυρά χρώματα (1989),
- Στα βήματα του χρόνου (Εμβόλιμον, 1992),
- Το πορφυρό σώμα της μνήμης (Μυρτιά, 1996),
- Αλεξιβρόχιον (Ίβυκος 1997),
- Εκ των υστέρων (Ίβυκος, 2000),
- Εν εκστάσει (ανέκδοτη, 2003),
- 32 νυχτερινά επεισόδια (Ίβυκος 2009),
- Ανθολόγιο ποιημάτων, (Σελάνα, Πειραιάς 2002).
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΙΒΥΚΟΣ»
Τον Νοέμβριο του 1994 κυκλοφορεί στο Αγρίνιο το περιοδικό «ΙΒΥΚΟΣ».
Το περιοδικό πήρε το όνομά του από τον Ίβυκο, έναν αρχαίο Έλληνα ποιητή από το Ρήγιο της Μεγάλης Ελλάδας. Στο πρώτο φύλλο της εφημερίδας (σελ. 2), αναφέρεται ανυπόγραφα η ζωή του λυρικού ποιητή Ίβυκου, με έμφαση στα ερωτικά του ποιήματα, αλλά και στην ιστορία των «γερανών», που έγιναν οι απροσδόκητοι φτερωτοί μάρτυρες της αλήθειας, εξηγώντας παράλληλα στον αναγνώστη το λόγο που πήρε αυτό το όνομα η εκδοτική προσπάθεια.
Διευθυντής του ο ποιητής Γιάννης Καραμητσόπουλος. Ιδιοκτήτης και εκδότης του περιοδικού ο καθηγητής μαθηματικών, Γιώργος Καραμητσόπουλος, αδελφός του ποιητή. Σύμβουλοι έκδοσης οι Αλέξανδρος Βαρόπουλος και Χρυσούλα Σπυρέλη.
Ήταν μία τρίμηνη επιθεώρηση για τον ποιητικό λόγο, που αποτελούσε για το Αγρίνιο , την ευρύτερη περιοχή – και όχι μόνο – ένα πνευματικό γεγονός πρώτης γραμμής. Τόσο για τους υψηλούς στόχους του, όσο και για την ποιότητα των κειμένων που δημοσιεύτηκαν στα τεύχη του. Η εκδοτική ομάδα του επέδειξε ασυνήθη σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Στα δημοσιεύματα του περιοδικού συμπεριλαμβάνονταν όλα σχεδόν τα λογοτεχνικά είδη (ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, διήγημα, μυθιστόρημα, χρονογράφημα, δοκίμιο, νουβέλα). Παράλληλα εμπεριείχε κείμενα και κριτικές για τη λογοτεχνία και τις τέχνες.
Τα γραφεία του Ίβυκου έχουν εξαρχής τη διεύθυνση της οικίας του Διευθυντή (Γοργοποτάμου 20 Αγρίνιο, 30100, τηλ. 0641/…..), ενώ στα 2 τελευταία τεύχη, μετακομίζουν σε άλλο γραφείο, στο κέντρο της πόλης στην οδό Χ. Τρικούπη 7.
Ο Ίβυκος στην Α’ περίοδο της έκδοσής του (1994-1996) ξεκίνησε με μορφή εφημερίδας, μηνιαία ή διμηνιαία, και κυκλοφόρησε συνολικά δεκατρία φύλλα [1]. Αμέσως μετά εξελίχτηκε σε τριμηνιαίο περιοδικό με νέα αρίθμηση, σηματοδοτώντας την Περίοδο Β΄ της έκδοσής του [2] με πέντε τεύχη, από τα οποία το ένα είναι διπλό. Μετά από εξάμηνη διακοπή επανήλθε για μια ακόμη τριετία στην οποία κυκλοφόρησαν έξι τεύχη, με την ένδειξη στο εξώφυλλο «Περίοδος Γ΄» και διπλή (νέα και παλαιά) αρίθμηση των τευχών [3]. Με την έναρξη της κυκλοφορίας του Ίβυκου, ένας μεγάλος αριθμός λογοτεχνών προβάλλουν τα κείμενά τους μέσα από τις σελίδες του. «Ήδη, με το πρώτο φύλλο κυκλοφορίας του Ίβυκου, έφτασαν στο γραφείο μου πολλές και αξιόλογες εργασίες. Ευχαριστούμε όλους τους φίλους λογοτέχνες απ’ όλη την Ελλάδα τόσο για τα ωραία κείμενά τους, όσο και για την ενθάρρυνση και το κουράγιο που μου δίνουν…», σημειώνεται στο δεύτερο κιόλας φύλλο της Α΄ Περιόδου.
Ο Ίβυκος σύντομα γίνεται γνωστός ως μηνιαίο αποκλειστικό λογοτεχνικό περιοδικό, με μεγάλο εύρος θεμάτων και πολυπληθείς συνεργάτες. Εκτός όμως από τους καταξιωμένους ή γνωστούς δημιουργούς, δίνει το βήμα και σε νέους ή και σε πρωτοεμφανιζόμενους ποιητές και συγγραφείς που συστήνουν το έργο τους στο κοινό. Το περιοδικό αγκαλιάστηκε από τους αναγνώστες και αυτό μαρτυρά η μακροβιότητά του (6 χρόνια) και οι πολλές του συνεργασίες.
Η γνωστή μουσικός και συγγραφέας Δανάη Στρατηγοπούλου, τακτική συνεργάτης του περιοδικού, διηγείται σχετικά σε συνέντευξή της:
«Όταν έγινε η πρώτη συγκέντρωση στην αίθουσα του «Πλωτίν» του ποιητή Τάκη Αντωνίου, είχα θελήσει να στείλω τον παρακάτω χαιρετισμό στον Γιάννη Καραμητσόπουλο: Τον αρχαίο ποιητή Ίβυκο δικαίωσαν τα φτερά των γερανών. Το σημερινό δικό μας «Ίβυκο» είθε να δικαιώσουν τα φτερά των ποιητών μας» [4].
Οι άνθρωποι που πλαισίωναν τον Ίβυκο ήταν ενεργοί και υπεύθυνοι πολίτες και μέσα από αυτόν εξέφραζαν την αγωνία τους για σημαντικά κοινωνικά θέματα της πόλης μας. Έτσι στο φ. εφ. 9, βρίσκουμε το ψήφισμα του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Αγρινίου για την ίδρυση Εφετείου στην πόλη (σ. 7). Αλλά και στο φύλλο 10-11 δημοσιεύεται, και μάλιστα στην πρώτη σελίδα, το «Αίτημα για ίδρυση αυτόνομου Πανεπιστημίου στο Αγρίνιο», θέμα που προέβαλαν και προβάλλουν οι πολίτες για την ίδρυση αυτόνομου Πανεπιστημίου στο Αγρίνιο
Στο τχ. 5 (23) ανακοινώνεται η «Προκήρυξη του 1ου Αιτωλοακαρνανικού διαγωνισμού ποίησης» από το περιοδικό. Στην πρώτη σελίδα του τεύχους δημοσιεύονται οι όροι συμμετοχής. Στο εξώφυλλο του τχ. 6 (24) βρίσκουμε τα αποτελέσματα του διαγωνισμού. Απονεμήθηκαν 3 βραβεία και 3 έπαινοι. Την κριτική επιτροπή αποτελούσαν γνωστοί συνεργάτες του Ίβυκου, όπως ο Αλέξ. Βαρόπουλος, Θαν. Μανιφάβας, Δημ. Πιστικός, Θ.Μ. Πολίτης, Νίκος Σιάμος. Η απονομή των βραβείων θα πραγματοποιούνταν σε ειδική εκδήλωση που θα οργάνωνε το περιοδικό. Ο διαγωνισμός διενεργήθηκε μόνο μια φορά, αφού το τχ. 25 ήταν το τελευταίο που κυκλοφόρησε.
Σήμερα το περιοδικό βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων και σε άλλες δημόσιες ή δημοτικές βιβλιοθήκες.
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
[1] ] αρ. φ.1, Νοέμβριος 1994 – αρ. φ.13, Μάρτιος – Απρίλιος 1996
[2] Μάιος-Ιούνιος-Ιούλιος 1996 έως Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1997
[3] Ιούλιος 1998 έως Δεκέμβριος 2000
[4] εφ. Ίβυκος αρ. φύλ. 7, Μάιος 1995
Γίτσα Πανταζή-Ναστούλη
ΠΗΓΕΣ
- Διπλωματική εργασία Σοφίας Λαναρά, “Το λογοτεχνικό περιοδικό Ίβυκος”
- Περιοδικά «Ίβυκος»
- Αρχείο Γιώργου Καραμητσόπουλου
Πηγή: agriniomemories.com
