Γράφει ο Μιχαήλ Δ. ΣΤΑΜΟΥΛΟΣ
σ. Δικηγόρος
Ο Πανδαμάτωρ χρόνος, ο οποίος, κατά τον Ευριπίδην «πάντα αμαυροί και εις λήθην άγει», ρίπτων, δίκην αχρήστου υλικού, τα πάντα εις τα απύθμενα και ακόρεστα βάραθρα του παρελθόντος, έρριξεν εις λήθην και δεν εχαρίσθη, κατά την διαδρομήν του, ακόμη και εκείνων που περιεβλήθησαν τον στέφανον του μεγάλου, του σπουδαίου, του διασήμου, αλλά, αλλοίμονον, δεν εφείσθη ούτε και των μεγαλεπηβόλων σχεδίων, των μεγάλων πολιτικών ηγετών και κοινωνικών μεταρρυθμιστών, που συνετάραξαν τας κοινωνίας και ανακηρύχθησαν άξιοι της ευγνωμοσύνης της ανθρωπότητας!!!!
Κατακτηταί και δορυκτήτορες, καταπονήσαντες τους λαούς και αναστατώσαντες την οικουμένην, διά των θαυμαστών κατορθωμάτων των – τα οποία, ακόμη και, απλώς, περιγραφόμενα περιλαμβάνουν περιλάμπρους σελίδας της Παγκοσμίου ιστορίας – και των οποίων, η αποθέωσις, συνετελείτο, εν μέσω, μυριάδων λαών και ποικίλων φυλών, όλοι αυτοί ήλθον, απήλθον και παρήλθον!!!.
Ο θάνατος, τον οποίον υφαίνει η κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων, έθεσεν τέρμα εις την επίγειον σταδιοδρομίαν των και εξεμηδένισεν πάντα τα, προς αυτούς, αισθήματα θαυμασμού.
Μόνον κατά τας πρώτας, του θανάτου των, ημέρας απησχόλησαν τους συγχρόνους των διά να λησμονηθούν, ακολούθως, εξ ολοκλήρου.
Αλήθεια!, πού είναι η δόξα της Βαβυλώνος και οι αμύθητοι αυτής θησαυροί; Πού είναι το ανυπέρβλητον μεγαλείον της κοσμοκρατείρας Ρώμης και οι πάντοτε νικηφόρες και αήττητες υπερήφανες λεγεώνες;
Πού δύναται, σήμερον, να αναζητήση κανείς και εύρη τα όρια του αχανούς κράτους του Μ.Αλεξάνδρου, του μεγαλυτέρου κατακτητού της ανθρώπινης ιστορίας; Οι άλλοτε ένδοξοι Φοίνικες, Ασσύριοι και Μήδοι που ευρίσκονται σήμερον;
Που είναι η λαμπρότης και το κάλλος της Ακροπόλεως των Αθηνών και του Καπιτωλίου Διός ο λόφος; Που ευρίσκεται η δόξα και το μεγαλείον της, άλλοτε, κραταιάς και κυριάρχου Βυζαντινής Αυτοκρατορίας; Που είναι η περίφημος εκλογή νόμων του Λέοντος Σοφού Γ,
με την οποίαν εχαράσσετο η κατευθυντήριος γραμμή, της Δικαστικής συνειδήσεως, δηλαδή, να – είναι απηλλαγμένοι οι Δικασταί, εν παντί, από κάθε πάθος και ιδία της οργής, την βασιλίδα των παθών κατά τον Σοφοκλήν; πού τα έργα των ολετήρων της;
Πάντα ταύτα ερείπια κείνται, νεκρά και απηρχαιωμένα. Δεν καπνίζουν οι βωμοί των και δεν αντιλαλείται, πλέον, εκεί της προσευχής ο ιερός ψίθυρος. Μόνον τον θαυμασμόν των θαυμαστών του ωραίου και του καλού της τέχνης εξάπτουν και την μελέτην των ολίγων αρχαιοφίλων επισύρουν!!!.
Φιλοσοφικά και Επιστημονικά συστήματα παλαιά, Πτολεμαϊκές αστρονομικές δόξες κατέπεσαν όλως και κατέρρευσαν!. Που είναι η μάθησις των Χαλδαίων; που ευρίσκεται των Αιγυπτίων η απόρρητος και μυστηριώδης σοφία; που κείται η των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων παμποίκιλος μυθολογία;
Που είναι η σοφία και η νομοθεσία του Σόλωνος, Αυτού του ακούραστου πρόμαχου της ηθικής ζωής; Που είναι η μεγαλόπνευστος ποιητική αυτού δημιουργία, εις την οποίαν μετωχέτευσεν την πίστιν του προς την ηθικήν ζωήν και την οποίαν απεστήθιζον οι Δικανικοί ρήτορες, της χρυσής εκείνης εποχής, πιστεύοντες ότι εισεδέχοντο, εις τας ψυχάς των, το αιώνιον φως της αλήθειας;
Που είναι του Δημοσθένους οι ρητορίες, του Πλάτωνος οι ιδέες, του Αριστοτέλους οι ουσίες;
Μία μόνη υπεράνθρωπη παρουσία φαίνεται επιπλέουσα και υπέρ τον ωκεανόν, της ανθρώπινης αδιαφορίας και λήθης, ως γιγάντιος κολοσσός, ορθουμένη, η Παρουσία του Ιησού Χρηστού, του θύματος του Γολγοθά!.
Η παρουσία αύτη αποτελεί φαινόμενον ανθρώπου έκτακτον, παρόμοιον του οποίου δεν υπήρξεν προ αυτού, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξη εις το μέλλον, διότι δεν δύναται να αναφανή Όν ανώτερον της τελειότητος του Ιησού!. Όν εμπερικλείον όλην την Θείαν και θαυματουργόν δύναμιν!.
Πτωχός εγεννήθη και εν πτωχεία έζησεν, ουδέποτε έγραφεν βιβλία και όμως οι βιβλιοθήκες, ανά τον κόσμον ολόκληρον, υπερπληρώθησαν βιβλίων ομιλούντων περί αυτού.
Εις πάσας τας πεπολιτισμένας ζώνας της υφηλίου ολοκλήρου, θα συναντήσετε, ανά πάν βήμα, και από έναν Ναόν – μεγαλοπρεπή πολλάκις και πολυδάπανον – κτισθέντος εις δόξαν και τιμήν Εκείνου, ο οποίος εθεμελίωσεν την βασιλείαν Αυτού επί των καρδιών των ανθρώπων, ο οποίος κατέκτησεν την αγάπην του κόσμου διά της θυσίας του και την ευγνωμοσύνην διά του αίματός του.
Παντού, ανά τον κόσμον ολόκληρον, θα εύρητε αρκετούς να αγνοούν και αυτά, ακόμη, τα ονόματα των κυβερνόντων αυτούς, ουδένα, όμως, θα συναντήσετε αγνοούντα το όνομα του Ιησού Χριστού.
Πολλά κράτη ισχυρά και μεγάλα, ως προελέχθη, ανεφάνησαν και αφού ανεπτύχθησαν, εις μέγιστον βαθμόν δυνάμεως και κοσμικής ισχύος, κατέρρευσαν μετά ταύτα και, αλληλοδιαδόχως, κατελύθησαν.
Όμως ένα κράτος ορθούται, ενώπιον μας, ακατάβλητον και αναλλοίωτον, πάντοτε νέον και ουδέποτε γηράσκον, καίτοι παρήλθον 20 αιώνες από της καθιδρύσεως αυτού!!!. Είναι Κράτος και Βασίλειον Πνευματικόν, το οποίον όρια δεν γνωρίζει, φυλάς δεν διακρίνει και τίτλους δεν αναγνωρίζει, ουδέ την ισχύν αυτού στηρίζει εις υλικάς δυνάμεις και εις ανθρωπίνας στρατιάς.
Είναι το Κράτος της, του εσταυρωμένου, Θρησκείας.
Εις το θρησκευτικόν, της ανθρωπότητας, πάνθεον, υψώθησαν, αρχαιόθεν, μορφές ποικιλώνυμων Θεών, προ τον οποίων, η πλακωμένη άνθρωπότης, έχυσεν, πολλάκις, και αίμα και δάκρυα και τας θερμοτέρας, προς αυτούς, απηύθυνεν ικεσίας και προσευχάς.
Όλες, όμως, εκείνες οι Θεότητες, δεν ηδυνήθησαν να ανθέξουν εις το πέρασμα των αιώνων, ουδέ να κρατηθούν όρθιες προ του βίαιου πνεύματος της ανθρώπινης αναπτύξεως και προόδου. Όλες, η μία μετά την άλλην, κατεκρημνίσθησαν εις την ανθρώπινην συνείδησιν και εις συντρίμματα μετεβλήθησαν!.
Και όσες, τυχόν, εκ τούτων διεσώθησαν, ουδέν άλλο εμπνέουν, σήμερον, παρά τον θαυμασμόν, μόνον, προς την σμίλην ή τον χρωστήρα εκείνου, ο οποίος τας εφιλοτέχνισεν. Μονον η προς τον ταπεινόν Ναζωραίον πίστις παρέμεινεν σταθερά και ακλόνητος εις το πέρασμα του χρόνου, απρόσβλητος από τα αιμοσταγή δόρατα των Καισάρων και, καθ’ ολοκληρίαν, ανεπηρέαστος από της απιστίας την άρνησιν ή από την ψυχράν, του ορθολογισμού, ανάλυσιν.
Η του Ζωροάστρου θρησκεία έχυσεν ποταμούς αιμάτων ώστε να κυριαρχίση και επικρατήση μεταξύ των Αριών!. Οι Πέρσες, ωσαύτως, όχι μόνον αντεστρατεύθησαν κατά των Αιγυπτίων – χύσαντες ποταμούς αίματος – όχι μόνον τους Ναούς των Ελλήνων κατέστρεψαν, αλλά και αυτούς τους μεγάλους αυτών αρχηγούς κατεδίωξαν και εις το πυρ έδεσαν.
Αλλά και η επιβολή του Κορανίου, υπό του Μωάμεθ, διά της σπάθης και ποταμών αίματος επετεύχδη. Η θρησκεία, όμως, του Ιησού Χρηστού άνευ τηλεβόλων ιδρύθη και άνευ αιματυρών μαχών διεδόθη.
Επεβλήθη, επί της ανθρωπότητος, χωρίς να έχη σύντροφον την κτηνώδη εκείνην βίαν – η οποία, προεχόντως, υπήρξεν ο αχώριστος σύμμαχος των μεγάλων κατακτητών – αλλά, πάντοτε, με την αγάπην και τον σεβασμόν της ανθρωπίνης Ελευθερίας!.
Έμβλημα, πάντοτε, του Θείου Αυτού Λητρωτού, υπήρξεν η ελευθερία, η ειρήνη και η αγάπη, πατρίς του δε εκηρύχθη ολόκληρος η οικουμένη.
Οι λόγχες, των λεγεώνων της Ρώμης, μετά λυσσώδους μανίας κατευθύνθησαν κατά του παγκοσμίου τούτου καθιδρύματος και μυριάδες υπήρξαν τα θύματα εκ των ακολουθούντων Αυτόν. Το πύρ, ο σίδηρος και τα Διατάγματα ετέθησαν εις κίνησιν, προκειμένου να παρεμποδίσουν την καταπληκτικήν διάδοσιν αυτού, πλην, όμως, εις μάτην!.
Του Εθνισμού οι φιλόσοφοι έβαφαν, τους καλάμους αυτών, εις θανατηφόρον δηλητήριον,
το οποίον εξήμεσαν, διά των αντιχριστιανικών των συγγραμμάτων, προς κατασυκοφάντησή του καθιδρύματος τούτου. Στρατιάς ολοκλήρους εχθρών, όχι μόνον εξωτερικών, αλλά και εσωτερικών, εξαπέλυσεν κατ’ αυτού ο Άδης.
Νέρωνες και Δομετιανοί, Τραϊανοί και Διοκλητιανοί, Δέκιοι και Ιουλιανοί, Κέλσος, Στράους, Ρουσσώ και Ρενάν, εκ των νεωτέρων, και πολλοί ποικιλώνυμοι και μεγαλόσχημοι, αλλά και διαβόητοι της απιστίας οπαδοί, αρχαίοι τε και νέοι και πολλά συστήματα υλιστικά, έβαλλον και βάλλουν, με τα βέλη της απιστίας και της πλάνης, ακαταπαύστως, λυσσαλέως, εναντίον του Λητρωτικού Αυτού καθιδρύματος!.
Και, όμως, το καθίδρυμα τούτο μένει!. Και όχι, απλώς, μένει, αλλά, και από αιώνος εις αιώνα, ρίπτει βαθύτερον τας ρίζας του και έλκει εις αυτό, μετά της αυτής, πάντοτε, εντάσεως, εκατομμύρια ανθρώπων, οι οποίοι, από ψυχής και καρδίας, λατρεύουν, τον ιδρυτήν αυτού, ως τον Ύψιστόν Θεόν!.
Πανταχού, μετά αλλεπαλλήλους τρικυμίας δύο, περίπου, χιλιάδων ετών, κυματίζει η Σταυροφόρος Αυτού σημαία!. Εις μάτην, ο Αδριανός, εζήτησεν να εκμηδενίση τον Ιδρυτήν του Θείου τούτου οικοδομήματος, στήσας, επί του Γολγοθά, το άγαλμα της Αφροδίτης και, επί του Παναγίου Τάφου, το άγαλμα του Ολυμπίου Διάς!. –
Οι Ολύμπιοι Θεοί παρήλθον και η μνήμη των ελησμονήθη, ενώ τα είδωλά των συνετρίβησαν και οι ναοί των ερειπώθησαν!. Μόνον ο εσταυρωμένος ζεί, ήδη, εις την λατρείαν της ανθρωπότητος και ο πανδαμάτωρ χρόνος, μόνον του Ιερού Γολγοθά, διαιωνίζει την ιερότητα και την δόξαν!.
Και αυτό, ακόμη, το Σταυρικόν Όργανον, το φρικαλέον ικρίωμα – το οποίον εθεωρείτο, πρότερον, ως το, κατ’ εξοχήν, σύμβολον της φρίκης και ως ατιμωτικόν ξύλον, επί του οποίου εσταυρούντο και περιυβρίζοντο οι κακούργοι και απεχθείς δολοφόνοι – από της στιγμής, κατά την οποίαν, η ανθρώπινη κακία, τυφλωμένη από τον φθόνον, το μίσος και την εκδίκησιν, ανεβίβασεν, επ’ αυτού, ως κακούργον, έναν αθώον, έναν δίκαιον και εκρέμασεν, επ’ αυτού, έναν Θεόν, πρωτοφανή, ομολογουμένως, υπέστη μεταβολήν και αλλοίωσιν!.
Από οργάνου καταισχύνης εις σύμβολον δόξης, θριάμβου και αγάπης και εθελοθυσίας μετεβλήθη!. Από βδελυκτόν και ανατριχιαστικόν όργανον θανάτου, εις Θεού δύναμιν και κόσμημα και καύχημα και στήριγμα μετεποιήθη!. Απέβη, κατά τον ιερόν υμνογράφον της Εκκλησίας μας «Βασιλέων κραταίωμα, πιστών το στήριγμα, Αγγέλων η δόξα και δαιμόνων το τραύμα».
Απέβη πηγή θείας δυνάμεως, η οποία μεταβάλλει και αναγεννά τας καρδίας και ανακαινίζει και εξαγνίζει την θέλησιν των πιστών και ωρθώθη, απ’ άκρου εις άκρον της γής, ως πυρίμορφον Ευαγγέλιον, διδάσκον πάσαν τάξιν και πάσαν ηθικήν κατάστασιν.
Κατέστη δε ούτος πηγή εξόχων εμπνεύσεων. Τα χείλη των μελωδών και οι γραφίδες των υμνογράφων, της Εκκλησίας μας, μετά την Αειπάρβενον Θεοτόκον, ουδέν άλλο, εκ της πίστεως, εξύμνησαν, περισσότερον, πλουσιώτερον και καλλιτεχνικότερον, όσον τον τίμιον Σταυρόν!. Ουδέν άλλο, εις πάντα κίνδυνον, επικαλείται, αυτομάτως, ο Χριστιανός, παρά μόνον, διά των χειλέων του, την Παναγίαν και, διά των χειρών του, το σημείον του Σταυρού!.
Ακόμη δε, ο τριήμερος τάφος του, εγένετο το βάθρον, επί του οποίου εστήθη το παγκόσμιον τρόπαιον της αιωνίου λατρείας του Ναζωραίου!.
Βάθρον, το οποίον ηνάγκασεν, τον Μέγαν άπιστον Βολταίρον, να ανακράξη ότι « ο μη αναγιγνώσκων το Ευαγγέλιον του, δεν είναι άνθρωπος»!. Τον δε Ρενάν να αναφωνή ότι «αληθώς υιός Θεού είναι» και ο οποίος, εκπλησσόμενος προ του ασυλλήπτου κάλλους – της προσωπικότητος Του Ιησού, ομολογεί ότι «μεταξύ των ανθρώπων ουδείς εγεννήθη μείζων του Ιησού» και προσθέτει, εν συνεχεία, ο ίδιος «το να απόσπαση κανείς το όνομά του, εκ του κόσμου, είναι τούτ’ αυτό με το να κλονίση τον κόσμον εκ βάθρων»!.
Και αν ερωτήσωμεν, δι’ αυτόν, τον Εθνικόν Εκατόνταρχον και τους συν αυτώ, θα ακούσωμεν, παρ’ αυτών, την μάλλον αμερόληπτον των κρίσεων, την μόνην αληθή ομολογίαν, «Αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος»!.
Αυτός, πιστεύομεν και εμείς, είναι και θα είναι ο Θεός ο Παντοδύναμος, ο Πανάγαθος Θεός, ο οποίος ήλλαξεν τον ρούν της ιστορίας και εφώτισεν και εξύψωσεν την κοινωνίαν και ήνοιξεν φωτεινούς και ωραίους ορίζοντας και εχάρισεν πάν ό,τι ευγενικόν και πολύτιμον έχει να επίδειξη σήμερον ο κόσμος.
Ούτος είναι ο Βασιλεύς των ψυχών και των καρδιών μας. Χαρακτηριστική, απ’ όλας τας σκηνάς του επιγείου έργου Του, η εικόνα της Σταυρώσεως και της Αναστάσεώς του εκ νεκρών.
Είναι η έκφρασις, της προσφοράς του Θεού, διά την Σωτηρίαν του ανθρώπου, η επισφράγισις της αγάπης του Θεού, προς τον άνθρωπον, διά την απαλλαγήν του από του θανάσιμου εναγκαλισμού του με τα τυραννικά δεσμά του κακού.
Απόλυτα πιά νικητής του θανάτου αναπαύεται, πλέον, μέσα εις την Δόξαν του, αφού, προηγουμένως, εγεύθη την ταπείνωσιν, το βάθος και το ύψος, την έκτασιν και την απεραντοσύνην, ώστε να επιβεβαιωθή ο Monnier, ότι «όλοι οι μεγάλοι άνδρες γνωρίζουν ότι οι αθάνατοι καρποί, της ωραίας ζωής, ωριμάζουν μόνον μέσα στον πόνο, στα μαρτύρια, στον θάνατο».
Και είναι χίλιες φορές πιο ζωντανός, χίλιες φορές πιο αξιολάτρευτος και δυνατός μετά τον θάνατόν του, καθώς ο αντίλαλος, της Θεϊκής του διδαχής και της Σταυρικής εθελοθυσίας του, διαπερνά, με έναν τόνον καθαρόν και κρυστάλλινον, τα πέρατα του κόσμου, μέσα από τους κάμπους και τα βουνά και, με ένα ρυθμικόν μουσικόν μουρμούρισμα, επαναλαμβάνουν ο φλοίσβος και το δροσερόν, των θαλασσών, αεράκι.
Εντός ολίγου, η όμορφη φύσις – με τα αγριολούλουδα, παντού, να ζωηρεύουν τα χρώματά τους και να ξεχύνουν, όλο το μεθυστικόν άρωμα από τους κάλυκές των, ωσάν να ξυπνούν εκ του ληθάργου του χειμώνος – θα πενθήση και αυτή Αυτόν, που με τόσην γλυκύτητα και τριφεράδα την ύμνησεν και ωμίλησεν, δι’ αυτά, εις τους ακολουθούντας αυτόν, «καταμάθατε τα κρίνα του αγρού….»!.
Η Σταυρική θυσία, ο ανυφορικός Γολγοθάς – το φωτεινόν αυτό ορόσημον της μακραίωνος ζωής της ανθρωπότητος – ως επίλογος των τραγικών τελευταίων στιγμών Αυτού και επισφράγισις του όλου λυτρωτικού έργου του Ιησού, ας συνταράξη τας καρδίας μας.
Τα μάτια του – που αντιφέγγιζαν όλην την λάμψιν και το μεγαλείον του ουρανού, όλην την διαύγειαν και καθαρότητα της υψηλής του ζωής, που καθρέπτιζαν το αγαθόν και την αλήθειαν, που εσκόρπιζαν, παντού, θείους σπινθηρισμούς αγάπης και καλωσύνης – να παραμείνουν ορθάνοικτα μέσα μας, ακόμη και όταν, λόγω των ημερών, φαίνονται βασιλεμένα, βυθισμένα εις τας κόγχας των, πονεμένα, δακρυσμένα, σκορπούν κάποιαν μεταφυσικήν μελαγχολίαν και εκφράζουν κάποιο παράπονον.
Τα χείλη του – που επρόφεραν τας πλέον θερμάς και φωτεινάς λέξεις, τα πιο σωτήρια σαλπίσματα, που εξέχυσαν τους ποταμούς της αγάπης προς πάντας τους ανθρώπους – ας μη παύσουν να ψελλίζουν την χαράν της λυτρωτικής ευεργεσίας των, ακόμη και όταν ομοιάζουν ωχρά, κλεισμένα και βουβά.
Το πρόσωπόν του – που με την αιθέριαν λάμψιν του ακτινοβολούσε τα ουράνια χρώματα ενός ιδανικού υπερφυσικού κόσμου – ας χαραχθή, με τα πλέον ανεξίτηλα χρώματα, εις τον νούν και την ψυχήν μας, ακόμη και όταν, η ζωηρά ανάμνησίς του, θέλει τούτο, τας ημέρας των εορτών του Αγίου Πάσχα, μελαγχολικόν και πένθιμον εκ του πόνου και της οδύνης.
Τα χέρια Του – με τα οποία εσκόρπισεν τόσας δωρεάς εις τους ανθρώπους, αυτά που τόσον στοργικώς και πονετικώς εχάϊδεψαν τας κεφαλάς των λεπρών, ευλόγησαν τα παιδιά, εθεράπευσαν τους παραλυτικούς και των οποίων όλων αυτών αναπολούμεν και θα αναπολώμεν κατά τας αγίας ημέρας του Πάσχα – ας κρατήσωμεν, διά παντός, σταθερώς και σφιχτά.
Ούτω δεν θα φοβάται πιά, παρά τον απηνή και λυσσαλέον συνωμοτισμόν των αθέων, εναντίον της Ορθοδοξίας – ακόμη και, εν μέσω, της ενσκυψάσης τραγικής παγκοσμίου δοκιμασίας, συνεπεία του αόρατου – ύπουλου και, πρωτοφανώς, επικίνδυνου, πράγματι, εχθρού, COVID19 – πως θα ιδή να γρεμίζεται, όπως τόσων άλλων, το οικοδόμημα της μαρτυρικής, αλλά θριαμβευτικής πορείας και προσπάθειας της επιγείου παρουσίας Αυτού.
Τούτο δεν θα το επιτρέψη το σελαγίζον, με σωστικήν αισιοδοξίαν, φως της Αναστάσεως του – Κυρίου μας και το συναίτιον, της σωτηρίας του ανθρώπου, φρικαλέον ικρίωμα του Γολγοθά, τόπον του μαρτυρίου, της Σταυρώσεως και θανάτου, του Μεγάλου Μυσταγωγού Ιησού Χρηστού!.
Όπως δεν θα το επιτρέψη η θωρακισμένη, με αληθινή πίστιν και ελπίδα, ψυχή των απανταχού της γής Ορθοδόξων Χριστιανών.
